Noong tanghali noong Huwebes, pumunta ako sa Bayan ng Baizhang, Yuhang para bisitahin ang isang mabuting kaibigan na kilala ko sa loob ng maraming taon.Sa hindi inaasahang pagkakataon, may nakilala akong isang matanda na walang laman.Labis akong naantig at hinding-hindi ko ito makakalimutan sa mahabang panahon.
Nakilala ko rin itong walang laman na nester kung nagkataon.
Maaraw noong araw na iyon, at ako at ang kaibigan kong si Zhiqiang (42 taong gulang) ay nagtanghalian at naglakad-lakad sa malapit para matunaw ang aming pagkain.Ang nayon ni Zhiqiang ay itinayo sa gitna ng bundok.Bagama't lahat ay mga kalsadang semento, maliban sa patag na lupa sa paligid ng bahay, ang iba ay matataas o banayad na dalisdis.Samakatuwid, hindi ito gaanong lakad kundi parang pag-akyat sa bundok.
Umakyat kami ni Zhiqiang at nag-chat, at sa sandaling tumingala ako, napansin ko ang bahay na itinayo sa mataas na sementadong plataporma sa harapan ko.Dahil ang bawat kabahayan sa baryong ito ay puno ng maliliit na bungalow at villa, isang bungalow lamang noong dekada 1980 ang biglang lumitaw sa gitna ng mga bungalow at villa, na napakaespesyal.
Sa oras na iyon, may isang matandang nakaupo sa isang electric wheelchair na nakatingin sa malayo sa pintuan.
Hindi ko namamalayan, tiningnan ko ang pigura ng matanda at tinanong si Zhiqiang: “Kilala mo ba ang matandang iyon sa wheelchair?Ilang taon na siya?"Sinundan ni Zhiqiang ang aking tingin at nakilala siya kaagad, "Oh, sabi mo Tiyo Chen, dapat ay 76 na siya ngayong taon, ano ang mali?"
Nagtataka kong tanong: “Paano sa tingin mo ay nag-iisa siya sa bahay?Paano ang iba?”
"Nabubuhay siyang mag-isa, isang matandang walang laman na pugad."Napabuntong-hininga si Zhiqiang at sinabing, “Napakaawa.Namatay ang kanyang asawa dahil sa sakit mahigit 20 taon na ang nakalilipas.Ang kanyang anak ay nagkaroon ng malubhang aksidente sa sasakyan noong 2013 at hindi naligtas.Mayroon ding anak na babae., ngunit nagpakasal ang aking anak sa Shanghai, at hindi ko ibinabalik ang aking apo.Masyado sigurong abala ang apo sa Meijiaqiao, anyway, ilang beses ko na siyang hindi nakikita.Mga kapitbahay lang namin ang madalas pumunta sa bahay niya sa buong taon.Tingnan mo.”
Nang matapos akong magsalita, inakay ako ni Zhiqiang na magpatuloy sa paglalakad, “Dadalhin kita sa bahay ni Uncle Chen para maupo.Si tito Chen ay napakabuting tao.Dapat masaya siya kung may dumaan.”
Hanggang sa magkalapit na kami ay dahan-dahan kong nakita ang hitsura ng matanda: ang mukha ay natatakpan ng mga bangin ng mga taon, ang buhok na uban ay kalahating natatakpan ng itim na karayom na damang sumbrero, at siya ay nakasuot ng itim na bulak. amerikana at manipis na amerikana.Nakasuot siya ng cyan na pantalon at isang pares ng dark cotton shoes.Nakaupo siya nang bahagya sa isang electric wheelchair, na may telescopic crutch sa labas ng kanyang kaliwang binti.Nakaharap siya sa labas ng bahay, tahimik na nakatingin sa malayo gamit ang mapuputi at maulap niyang mga mata, na wala sa focus at hindi gumagalaw.
Parang estatwa na naiwan sa liblib na isla.
Ipinaliwanag ni Zhiqiang: “Matanda na si Tiyo Chen at may mga problema sa kanyang mga mata at tainga.Kailangan nating lumapit sa kanya para makita.Kung kakausapin mo siya, mas mabuting magsalita ka ng malakas, kung hindi, hindi ka niya maririnig."Tumango.
Nang malapit na kaming makarating sa pinto, nagtaas ng boses si Zhiqiang at sumigaw: “Tito Chen!Kuya Chen!"
Saglit na natigilan ang matanda, bahagyang lumingon sa kaliwa, tila kinukumpirma ang tunog kanina, saka hinawakan ang mga armrests sa magkabilang gilid ng electric wheelchair at dahan-dahang itinuwid ang itaas na bahagi ng katawan, lumingon sa kaliwa, at tumingin ng diretso. sa gate lumapit ka.
Para bang isang tahimik na estatwa ang binuhay ng buhay at muling nabuhay.
Nang makitang malinaw na kami iyon ng matanda, mukhang tuwang-tuwa ang matanda, at lalong lumalim ang mga kulubot sa gilid ng kanyang mga mata nang ngumiti siya.Naramdaman ko na talagang natutuwa siya na may pumunta sa kanya, ngunit ang kanyang pag-uugali at pananalita ay sobrang pigil at pigil.Nakangiti lang siyang nanonood.Tumingin kami sa amin at sinabi, "Bakit ka nandito?"
"Kakapunta lang dito ng kaibigan ko ngayon, kaya dadalhin ko siya para maupo sa inyo."Pagkatapos magsalita, pamilyar na pumasok si Zhiqiang sa silid at kumuha ng dalawang upuan, at ibinigay sa akin ang isa sa mga ito.
Inilagay ko ang upuan sa tapat ng matanda at umupo.Nang dumilat ako, nakangiting tumingin sa akin ang matanda, kaya nakipag-chat ako at tinanong ang matanda, "Tito Chen, bakit gusto mong bumili ng electric wheelchair?"
Sandaling nag-isip ang matanda, saka itinaas ang armrest ng electric wheelchair at dahan-dahang bumangon.Mabilis akong tumayo at hinawakan ang braso ng matanda para maiwasan ang disgrasya.Ikinaway ng matanda ang kanyang mga kamay at nakangiting sinabing ayos lang, saka kinuha ang kaliwang saklay at naglakad ng ilang hakbang pasulong na may suporta.Noon ko lang napagtanto na medyo deform na pala ang kanang paa ng matanda, at nanginginig ang kanang kamay niya.
Halatang mahina ang mga paa at paa ng matanda at nangangailangan ng saklay upang tulungan siya sa paglalakad, ngunit hindi siya makalakad ng mahabang panahon.Kaya lang, hindi alam ng matanda kung paano i-express kaya ganito ang sinabi niya sa akin.
Idinagdag din ni Zhiqiang sa tabi niya: "Nagdusa si Tiyo Chen ng polio noong bata pa siya, at pagkatapos ay naging ganito siya."
"Nakagamit ka na ba ng electric wheelchair dati?"tanong ko kay Zhiqiang.Sinabi ni Zhiqiang na ito ang unang wheelchair at siya rin ang unang electric wheelchair, at siya ang nag-install ng mga accessories para sa mga matatanda.
Hindi makapaniwalang tinanong ko ang matanda: “Kung wala kang wheelchair, paano ka lumabas noon?”Pagkatapos ng lahat, narito si Poe!
Magiliw pa ring ngumiti ang matanda: “Lumalabas ako noon kapag namimili ako ng gulay.Kung may saklay ako, makakapagpahinga ako sa gilid ng kalsada kung hindi ako makalakad.Okay lang na bumaba ngayon.Napakahirap magbuhat ng mga gulay paakyat.Hayaan akong Bumili ang aking anak ng de-kuryenteng wheelchair.May vegetable basket din sa likod nito, at pwede kong ilagay ang mga gulay pagkatapos kong bilhin ito.Pagkabalik ko galing sa palengke ng gulay, nakakaikot pa ako.”
Pagdating sa electric wheelchair, mukhang tuwang-tuwa ang matanda.Kung ikukumpara sa dalawang punto at isang linya sa pagitan ng palengke ng gulay at tahanan noong nakaraan, ngayon ang mga matatanda ay may mas maraming mapagpipilian at mas maraming lasa sa mga lugar na kanilang pinupuntahan.
Tiningnan ko ang sandalan ng electric wheelchair at nakita kong ito ay isang brand ng YOUHA, kaya nagtanong ako, “Pinili ba ito ng iyong anak na babae para sa iyo?Ito ay medyo mahusay sa pagpili, at ang kalidad ng tatak na ito ng electric wheelchair ay okay.”
Ngunit umiling ang matanda at nagsabi: “Napanood ko ang video sa aking mobile phone at naisip kong maganda ito, kaya tinawagan ko ang aking anak na babae at hiniling na bilhin ito para sa akin.Tingnan mo, itong video na ito.”Naglabas siya ng full-screen na mobile phone, mahusay na bumaling sa chat interface kasama ang kanyang anak na babae nang nanginginig ang kanang kamay, at binuksan ang video para mapanood namin.
Hindi ko rin sinasadyang natuklasan na ang mga tawag sa telepono at mensahe ng matanda at ng kanyang anak na babae ay nanatili lahat noong Nobyembre 8, 2022, na kung saan ay kakahatid pa lang ng electric wheelchair sa bahay, at ang araw na pumunta ako doon ay Enero 5, 2023 na.
Nang kalahating squat sa tabi ng matanda, tinanong ko siya: "Tito Chen, malapit na ang Chinese New Year, babalik ba ang anak mo?"Matagal na nakatitig sa labas ng bahay ang matanda sa kanyang mapuputi at maulap na mga mata, hanggang sa naisip ko na ang aking boses ay masyadong mahina Nang hindi marinig nang malinaw ng matanda, umiling siya at ngumiti ng mapait: “Hindi sila bumalik ka na, busy sila."
Wala sa pamilya ni Uncle Chen ang nakabalik ngayong taon.”Nakipag-chat sa akin si Zhiqiang sa mahinang boses, “Kahapon lang, apat na guardians ang dumating para tingnan ang wheelchair ni Uncle Chen.Buti na lang at nandoon kami ng aking asawa noong mga panahong iyon, kung hindi ay walang paraan Para sa komunikasyon, si Tiyo Chen ay hindi masyadong nagsasalita ng Mandarin, at ang tagapag-alaga doon ay hindi maintindihan ang diyalekto, kaya tumulong kaming ihatid ito.”
Biglang lumapit sa akin ang matanda at tinanong ako: “Alam mo ba kung gaano katagal magagamit itong electric wheelchair?”Akala ko ay mag-aalala ang matanda sa kalidad, kaya sinabi ko sa kanya na kungAng electric wheelchair ni YOUHAay ginagamit nang normal, ito ay tatagal ng apat o limang taon.Maayos ang taon.
Ngunit ang ikinababahala ng matanda ay hindi na siya mabubuhay ng apat o limang taon.
Ngumiti rin siya at sinabi sa amin: “Narito ako ngayon, naghihintay na mamatay sa bahay.”
Bigla akong nalungkot, at isa-isa ko lang nasasabi kay Zhiqiang na kaya niyang mabuhay ng mahabang buhay, pero tumawa ang matanda na parang nakarinig ng biro.
Noon din napagtanto ko kung gaano ka negatibo at kalungkot ang nakangiting walang laman na nester na ito tungkol sa buhay.
Isang kaunting sentimental sa pag-uwi:
Hindi namin gustong aminin na minsan mas gusto naming gumugol ng maraming oras sa mga video call kasama ang mga kaibigan na kakakilala lang namin kaysa sa ilang minuto sa telepono kasama ang aming mga magulang.
Gaano man kaapura ang trabaho, maaari akong maglaan ng ilang araw upang bisitahin ang aking mga magulang bawat taon, at gaano man ako kaabala sa trabaho, maaari pa rin akong magkaroon ng dose-dosenang minuto upang tawagan ang aking mga magulang bawat linggo.
Tanungin ang iyong sarili, kailan ka huling bumisita sa iyong mga magulang, lolo't lola, lolo't lola?
Kaya, gumugol ng mas maraming oras sa kanila, palitan ang mga tawag sa telepono ng mga yakap, at palitan ng pagkain ang mga hindi gaanong mahalagang regalo sa panahon ng bakasyon.
Ang pagsasama ay ang pinakamahabang pagtatapat ng pag-ibig
Oras ng post: Mar-17-2023